Drie broers en hun zus die in een oorlogsgebied leven, vertellen het verhaal over die ene dag. Verdreven uit hun geboortedorp brengen ze hun dagen door in het atelier waar ze werken. Ze reconstrueren het verhaal van het jongste kind: Jochie. Ieder vanuit hun eigen blik en ervaring. Met het ene been in het verleden en het andere in het heden komen de broers en zus tot de onvermijdelijke conclusie.

Zus:
Slaap je?
Je zult wel slapen, want dood ben je niet.
Je ligt heel stil zonder te bewegen.
Mensen die slapen bewegen niet.

Het stuk is geschreven in de vorm van een vertelling. Studenten van onze kaderopleidingen hebben onderzoek gedaan naar hoe je dit verhaal met vier personages kunt spelen met een cast van 13 spelers. Zij hebben meegedacht over het toneelbeeld, de muziek en de vraag ‘hoe kun je tekst vervangen door beeld, geluid en beweging?’ Op die manier ontdekten zij dat toneel meer kan zijn dan alleen tekst.

Deze voorstelling is gemaakt in het kader van een spelproject als onderdeel van de kaderopleiding spel, regie en theatercoach. Er wordt gespeeld voor leerlingen van het voortgezet onderwijs en regulier publiek. Aansluitend op de voorstelling voeren de kaderstudenten een nagesprek met de leerlingen.